Kos - wyspa Hipokratesa

Kos to miejsce narodzin Hipokratesa. Już tylko z tego powodu zasługuje na bycie ujętym w katalogach turystycznych i warte odwiedzenia. Kultura, kreatywność, inwazja najeźdźców i zmiana zdobywców, dobrobyt i okresy upadku, zniszczenia i dewastacji, odporność i wolność charakteryzują trudną ale urozmaiconą tysiącletnią historię greckiej wyspy.

Wyspa Kos leży w południowo-wschodniej części Morza Egejskiego, trzecia co do wielkości po Rodos i Karpathos i druga najbardziej zaludniona (po Rodos) wyspa Południowego Dodekenezu. Usytuowana naprzeciwko wybrzeży Azji Mniejszej, u ujścia Zatoki Halikarnas, na styku trzech kontynentów i skrzyżowaniu wielkich cywilizacji. Przez tysiąclecia Kos stworzył własną kulturę, po pochłonięciu różnych wpływów swoich zdobywców, ale przy zachowaniu niezmiennego greckiego charakteru. Kos odegrało znaczącą rolę w tworzeniu cywilizacji śródziemnomorskiej i stało się jednym z jej najważniejszych ośrodków.

Długość wyspy to 37km, powierzchnia 290km², linia brzegowa 112km. Dziś wyspę zamieszkuje 34 000 osób.

Stolica wyspy - miasto Kos, jest jednocześnie głównym portem wyspy. Odległość do portu w Pireusie to 200 mil morskich. Wyspę z Pireusem łączą bezpośrednie połączenia morskie: promy (czas podróży ok 8h) i szybsze - delfiny. Kos ma także regularne połączenia morskie z innymi wyspami Dodekanezu.

26km na południowy-zachód od stolicy wyspy, w pobliżu miejscowości Antimachia, znajduje się międzynarodowe lotnisko Ippokratis, gdzie codziennie odbywają się 3 loty do Aten i na Rodos. 2 godziny przed każdym lotem, z miasta na lotnisko kursuje autobus spółki Olympiaki.

Kształt wyspy jest wydłużony. Najwyższe szczyty to Dikeos (846m n.p.m.), Latra (428m n.p.m.) i Simpatros. Mimo, że powierzchnia wyspy jest płaska,to znajdziemy tam dostatecznie dużo skał i wąwozów. Kamienne skały mają wulkaniczny charakter ze względu na bliskość wyspy Nisiros. Gleba jest żyzna. Wyspa jest bogata w lasy, wody i grunty rolne. Flora wyspy jest reprezentowana głównie przez cedr, sosnę, cyprys, białe lilie, dzikie cebule, maki. Fauna wyspy, to znane żółwie Caretta-Caretta, króliki, płazy i motyle Lepidoptera Rodos.

Głównym źródłem bogactwa wyspy jest turystyka. Wycieczki na Kos co roku stają się coraz bardziej popularne, ze względu na połączenie zasobów naturalnych i licznych historycznych i archeologicznych zabytków. Wyspa czerpie również korzyści z handlu, przemysłu, rolnictwa i rybołówstwa. Odpoczynek na Kos to atrakcyjne ceny, dogodne loty i nowoczesna infrastruktura z wieloma możliwościami zakwaterowania, form wyżywienia, sportu, rozrywki i zwiedzania. Jest jeszcze jedna cecha, która odróżnia Kos od innych wysp greckich. Kos, to nieskończone ścieżki rowerowe. Z tego powodu często nazywany jest "wyspą rowerów".

Najbardziej zaludnione miejsca na wyspie: Kefalo, Kardamena, Antimachia, Mastichari, Pili i Zipari.

Wycieczki na Kos zapoznają Was z unikalną architekturą stolicy wyspy. Wielki wpływ na nią miała wieloletnia dominacja cudzoziemców. Za czasów Imperium Osmańskiego miasto miało wszelkie znamiona tzw. "miasta bazarów". W wielu częściach wyspy zachowały się meczety i elementy kultury muzułmańskiej. Widoczne są także wpływy architektury weneckiej. Po trzęsieniu ziemi w 1933 roku miasto zostało odbudowane przez Włochów w ramach nowego planu: trzy dzielnice mieszkaniowe według kryteriów socjalnych - północna, środkowa i wschodnia. Północna część to małe domy dla zwykłych mieszkańców. Środkowa została zbudowana głównie z dwupiętrowych budynków dla miejskiej burżuazji, gdzie pierwsze piętra zajmują sklepy. We wschodniej części były budowane domy z ogrodami dla Włochów. Innym elementem włoskich wpływów są obszerne miejskie ogrody z roślinnością tropikalną, jak również budynki publiczne zaprojektowane przez włoskiego architekta (Antimachia i Kardamena). Budynki sprzed trzęsienia ziemi (urząd miasta, szpital, budynek rządu i inne) różnią się stylem od tych, zbudowanych po (Casa del Fusco, rynek, Casa Balilla itp.). Pierwsze, w większości prezentują eklektyzm, drugie są zaś utrzymane w stylu racjonalizmu i modernizmu.

Od 1948 roku, po zjednoczeniu wysp Dodekanezu i Grecji, ukształtowała się nowa rzeczywistość architektoniczna. Zaczęto budować duże kompleksy hotelowe dla rozwoju turystyki. Tradycyjne budowle wyspy nie przetrwały niszczącego działania czasu i stopniowo były zastępowane przez nowoczesne. Tradycyjną zabudowę można zobaczyć jeszcze we wsiach Asfendiu, Pili, Keefalo i Antimahia. Są to niskie domy parterowe z szerokimi frontami, z prostymi kamiennymi ścianami i płaskim dachem. Ściany pomalowane na biało, a drzwi i okna w jasnych kolorach. Wnętrze domu odpowiadało potrzebom rodzin wiejskich. Charakteryzowały się długą ścianą - kaniotihos lub ganotihos, na których wisiały tablice, zdjęcia, lustra i inne niezbędne przedmioty potrzebne w gospodarstwie. W wielu częściach wyspy zachowały się tradycyjne wiatraki. Najbardziej charakterystyczny to młyn w Antimachii.